"Door erover te praten verdween het eenzame gevoel"
ChristenUnie Zeewolde maakt zich druk over eenzaamheid. Als werkgroep denken we na over manieren om die aan te pakken.
Op de achtergrond hoor ik de dominee een Bijbeltekst voorlezen. Ik staar in gedachten verzonken voor me uit. De rij voor me is volledig bezet met zo. 20 jongeren. Allemaal dragen ze een knalblauw sportshirt en het enige wat hen onderscheidt zijn de witte letters op hun rug die hun namen vormen. Met de meeste ben ik door de jaren heen bevriend geraakt. Zelf heb ik ook nog zo’n blauw shirt in de kast liggen, na een jaar is dat een beetje gaan verstoffen. Maar wetende wat dit project met mij en de mensen om mij heen heeft gedaan kan ik alleen maar hopen dat ik er volgend jaar weer tussen zit.
Ik was niet de enige die het een grote stap vond om mee te doen in het team van Smash voor Life. Als ik één van hen vraag wat het project met hem gedaan heeft krijg ik deze reactie: ‘Lange tijd was de kerk gewoon een gebouw. De mensen om me heen kende ik van gezicht, maar vrienden zou ik ze niet noemen. Soms kon ik me echt alleen voelen. Tot Smash for Life begon en ik dat blauwe shirt aantrok en in een kring met een open bijbel om het kampvuur ging zitten. Hiervoor kon ik mijn plek binnen de kerkmuren maar moeilijk vinden en voelde me middenin de gemeente eenzaam. Eenzaamheid is ingewikkeld, maar we staan er niet helemaal machteloos tegenover. Die avonden bij het kampvuur zetten we de eerste stap. Door erover te praten verdween het eenzame gevoel. Praten verbond, troostte en maakte ons een hecht team. Ik ervoer dat er altijd mensen voor me klaar stonden.
De rest van de week stonden we als één team op het veld. We sportten en praatten met de kinderen en jongeren om ons heen. Het maakte niet uit wie je was, hoe je er uitzag of welk verhaal je met je meedroeg. Wij wilden er voor de mensen om ons heen zijn en Jezus’ liefde uitstralen. Ik besefte dat niet alleen binnen maar ook buiten de kerkmuren veel mensen zich alleen kunnen voelen. Het was mooi om met die mensen in gesprek te gaan en elkaar oprechte aandacht te geven. Aandacht die soms heel hard gemist wordt. Ik had niet altijd alle antwoorden maar dat was niet erg. We waren in gesprek met elkaar, luisterden, vulden elkaar aan waar nodig en wilden elkaar verder helpen. Nu is die week afgelopen en zit ik opnieuw in de kerk, maar het is niet langer een kaal gebouw, het is mijn thuis geworden en de mensen ken ik niet alleen maar van naam, ik ken ze echt, en zij kennen mij. Ik kan mezelf zijn omdat ik hier word geaccepteerd zoals ik ben. En dat gevoel, dat wens ik iedereen toe.’
Dit is zomaar één van de vele voorbeelden waar eenzaamheid wordt verminderd, simpelweg door met elkaar in gesprek te gaan. Door deze projecten om me heen te zien en er soms deel van uit te maken besef ik hoe belangrijk ze zijn, want eenzaamheid is een groot thema binnen de samenleving. Dit is een voorbeeld hoe de kerk hierin een rol speelt. Ook als ChristenUnie willen wij ons inzetten om eenzaamheid te verminderen. Het is voor een politieke partij niet haalbaar om alle eenzaamheid op te lossen, maar we willen hierin wel onze verantwoordelijkheid nemen. We steken onze antennes uit om erachter te komen welke belemmeringen voor goed contact er misschien zijn die de lokale overheid weg kan nemen. En wat de gemeente kan doen om contact te faciliteren en stimuleren. Mocht je hier ideeën over hebben, dan horen we die graag als werkgroep Eenzaamheid! Dat kan door Gerda Galenkamp te mailen.
